West and East side stories

Γεννήθηκα δίπλα στη via egnatia

Αντιφώνηση:

Ο αριστερός ψάλτης απαντά στο δεξιό

Eκεί στη Σύρα δεν είχα έρωτες και τέτοια γιατί ήμουνα μικρός. Mέχρι δεκαπέντε δεκαέξι χρονού δεν είχαμε τέτοια. Παίζαμε με τα κοριτσόπουλα αυτά, τα πειράζαμε, όχι όμως να τα χαδέβουμε, να τα φιλάμε. Eδώ που ήλθα στην Aθήνα δεκαεφτά δεκαοχτώ χρονώ, αμέσως έπεσα σ’ έρωτα στην πρώτη μου τη γυναίκα. Aυτή την πήρα απ’ αγάπη.
Στη Σύρα θυμάμαι μια κοπέλα. Δεν ξέρω αν αυτή η κοπέλα ενδιαφερότανε γιατί δεν υπήρχε πονηρία, όπως τώρα μερικοί που παίρνουνε μικρές, τις κάνουν, τις χαδεύουνε. Aυτά τα πράματα δεν τα ’κανα εγώ εκεί. Mια φορά που την έβλεπα, δεν ήταν κορίτσι να τρέχει μέσα στη μέση στους δρόμους και να κάνει και να δείχνει. Aυτή λοιπόν από κείνα τα χρόνια έφυγε και πήγε στη Σαντορίνη κι έγινε καλόγρια. Eκλείστηκε σε μοναστήρι κι έγινε καλόγρια να πούμε, μέχρι τώρα που ’μαι γω εξήντα πέντε χρονώ κι αυτή αν ήτανε μεγαλύτερη εξήντα εφτά, αν ήτανε μικρότερη εξήντα δύο. Έκτοτε εχάθηκε. Tα ’χασα τα ίχνη της γυναίκας. Δεν τη ξαναείδα. Ήταν μια κοπέλα ωραία, αλλά γω ήμουν μικρός ακόμα, δεν είχα τέτοιες τάσεις για έρωτες ακόμα. Kι αυτής της μίλαγα γιατί πήγαινε στο σχολείο. Ήταν καλή μαθήτρια. Σε άλλο σχολείο, στων κοριτσιώνε. Eγώ πήγαινα στ’ αγόρια. M’ αγαπάγανε κι από το σπίτι τους όταν ήμουνα μικρός, από την οικογένειά της. O πατέρας της είχε ένα μαγαζί μανάβικο χονδρικής πωλήσεως όπου ερχόνταν και παίρνανε απ’ τα χωριά. Kαι δούλευε ο πατέρας μου και του ’κανε κοφίνια μέρες, μήνες, καιρούς, χρόνια. Kαι παίρναμε τα λεφτά τους. Kαι μας αγαπάγανε και η γυναίκα του, μία γυναίκα καλή που είχε, η Mυκονιάτισσα τη λέγανε. Eίχε και τρεις κόρες μεγάλες, τέσσερες με την καλόγρια, τι οποίες τις γνώρισα. Aυτές είχαν παντρευτεί όταν ήμουν εκεί πέρα. Aλλά δυστυχώς έχουν πεθάνει οι άντρες τους έμαθα όταν ήμουν στη Σύρα. Kι έκτοτε εγώ ακόμα αυτό το πράμα το θυμάμαι. Eίναι μες το νου μου αυτή η καλόγρια η Pοζίνα. Kι έπειτα πήγαινα στα νησιά για να παίξω, να τραγουδήσω, όμως στη Σαντορίνη εκεί δεν πήγα. Aν επήγαινα να ρωτούσα, άραγε θα την έβρισκα αυτή την κοπέλα;



(από το βιβλίο: Mάρκος Bαμβακάρης, Aυτοβιογραφία, Eκδόσεις Παπαζήση, 1978)

παρασκήνια

Τι δεν θα δείτε από την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου.
Το πρόγραμμα του για αύριο:Απονομή βραβείων σε διαγωνισμό χορού.
Aπονομή επάθλων σε γενναίους κολυμβητές
Απονομή επάθλων σε οδοιπόρους(?)

Λοιπόν ήρθε η ώρα των αποτελεσμάτων, το έπαθλο από την αρχή αναφέρετε με σαφήνεια (διακοπές στη Βραχονησίδα) Παρά τη βοήθεια του ρουφ…. σας …ας τα πάρουμε ένα προς ένα.
1. Τα μουσεία φυσικά και δεν τα βαριέμαι, παρ’ όλο που πολλές φορές δεν είναι καλοστημένα βλέπω με ευχαρίστηση όσα εκτίθενται σ’ αυτά
2. Τα αστυνομικά θρίλερ δεν μου αρέσουν καθόλου, ούτε και οι ταινίες τρόμου, δεν είδατε πως ότι πιο τρομακτικό επέλεξα ήταν ο καραγκιόζης τρομοκράτης; Μέχρι τόσο είναι οι αντοχές μου στο είδος.
3. Το ταγκό το λατρεύω αλλά δυστυχώς μόνο να το βλέπω, δεν έχω τολμήσει ποτέ να χορέψω και αν δοκιμάσω ξέρω πως θα είμαι μια κατηγορία κάτω από την κατηγορία «αγγούρι» που ανέφερε η meryl
4. Και μας έμειναν τα ψάριαααα…λοιπόν εδώ βρίσκεται η αλήθεια! Μου αρέσει πολύ να τα καθαρίζω, θα μπορούσα να δουλεύω σε ψαροταβέρνα χωρίς αμοιβή, ίσως είναι γονιδιακό το αίτιο γιατί έχω και έναν πρώτο ξάδελφο δικηγόρο παρ’ Αρείω πάγω που όταν έχουν ψάρια στο σπίτι, κλείνει το γραφείο του για να πάει να τα καθαρίσει. Κάποιος είπε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…σοφή κουβέντα.
Όπως καταλαβαίνετε νικητής δεν υπάρχει (όπως σ’ όλους τους σοβαρούς διαγωνισμούς οι συμμετοχές κρίνονται, δυστυχώς, κατώτερες των προσδοκιών) δίνεται όμως έπαινος στη Meryl γιατί έστω «ακροθιγώς» πλησίασε στη σωστή απάντηση. Εν ευθέτω χρόνω θα σας δώσω άλλη μια ευκαιρία. Πολλά φιλιά και ένα δώρο