Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
FEEDJIT Live Traffic Map
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2010
(12)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2009
(16)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (5)
-
▼
2008
(23)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ▼ Σεπτεμβρίου (3)
6 σχόλια:
Αχ Βραχονησίδα μου καλή... την είδα κι εγώ την αγέραστη... και παρά που δεν παίρναμε ανάσα απ' το στριμωξίδι, κατασυγκινήθηκα...
Θάθελα τόσο πολύ, μα τόσο πολύ, να γεννήσει κι αυτή η εποχή τέτοια αγέραστα πράγματα... Τόσο πολύ! Αλλά επιμένω. Είναι οι συναντήσεις που κάνουν τα θαύματα. Ο Κουν χωρίς τον Χατζιδάκη και τον Τσαρούχη δεν θα το είχε κάνει, ούτε ο Χατζιδάκις χωρίς τον Κουν, ή ο Τσαρούχης χωρίς τους άλλους δύο. Υπάρχουν χαρισματικοί και σήμερα. Αλλά είναι μόνοι. Είτε γιατί δεν θέλουν να συναντηθούν είτε γιατί δεν μπορούν. Είτε -το χειρότερο- γιατί κι όταν συναντιούνται πάλι μόνοι μένουν...
να προχωρήσω λίγο τη σκέψη της λορελάη. Η μοναξιά είναι επιλογή προστασίας του εαυτού μας ή του εγώ μας. Ενώ τότε η μαύρη και άραχλη περίοδος που είχε προηγηθεί απαιτούσε από την πνευματική ηγεσία να παραγάγει διεξόδους, να δείξει το φως στο σπήλαιο του Πλάτωνα. Κι οι σκοτεινιασμένοι έτειναν ευήκοον ους. Διψούσαν. Τώρα έχουμε τη γρανίτα και τις μπίρες από τα ντελίβερι.
Καλή δύναμη, Χ.
Κι αυτή η ίδια παράσταση, φιλιοσάκι, σήμερα θα είχε καταγραφεί απλώς ως μια καλή δουλειά, θα είχε μεγάλη προσέλευση, όπως έχουν και τώρα οι καλές παραστάσεις, αλλά δεν θα παρήγε τίποτε περισσότερο. Έπεσε σε γόνιμο έδαφος, σε γόνιμη εποχή. Καλή σου χρονιά, καλό μου!
Οι συγκυρίες λέτε;
Οι συναντήσεις;
Μπορεί βρε παιδιά μπορεί....
Ξαφνικά όπως λέει κι Αγγέλα αγαπήσαμε υπέρμετρα τη δική μας φωνή και δύσκολα συνυπάρχουμε με άλλους
Πολύ εγωτική εποχή.....
Τι να πω;
Καλά κουράγια... Άντε ν' ανταμώσουμε να πάρουμε θάρρος γιατί οι καιροί είναι χαλεποί κι αλί που δεν το βλέπει
Ήταν και γόνιμη εποχή όντως Γυριστρούλα μου, αλλά είχαν και πράγματα να πουν τότε. Για την εποχή της ήταν πρωτοποριακή, πραγματικά όμως, όχι τα τωρινά δήθεν... που ούτε τις κλασσικές φόρμες δεν ΄μπορούν να υπηρετήσουν... Τα λεω αυτά γιατί είμαι φουρκισμένη. Είδα τον Οιδίποδα του Εθνικού (!) κι έφριξα. Απίστευτη προχειρότητα και επιφάνεια. Και μιλάμε για Μαρμαρινό, Μ.Παπαδημητρίου, Χατζόπουλο, Ρ. Πατεράκη. (άσε που εγώ νομίζω ότι ο Μαρμαρινός έπρεπε να σκηνοθετεί και η Πατεράκη να παίζει, από πού ως πού το αντίθετο... αλλά πέρα απ'αυτό΄...)
κάθομαι και σας ακούω - διαβάζω και χαίρομαι και σας καμαρώνω και νιώθω την ασφάλεια του ντόπιου νεφελοκοκκυγιώτη ανάμεσα στους ομοίους του.
Τότε αμέσως μετά τα σκοτεινά χρόνια υπήρχε η ελπίδα και το όραμα που φώτιζαν τις ευτυχείς συναντήσεις. Τώρα τα αντίστοιχα διαμάντια (βλ. τις δουλειές του Παπαϊωάννου) πέφτουν ακριβώς στην κατηγορια "ωραία δουλειά" όπως ακριβώς τα λέει η γυριστρούλα.Αξιολογείται μόνο σαν καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και ....πάμε παρακάτω, για να μην ΄πω ότι κάποιες φορές λειτουργεί και σαν άλλοθι δημοκρατικότητας και πλουραλισμού.Πιο πολλά στις 27 του Σεπτέμβρη, Θερσίτη μου.
Δημοσίευση σχολίου