Το χαλί όπου παίζαμε ήτανε κόκκινο

Μερικούς μήνες αργότερα, στη γιορτή μου, μου δώσανε για δώρο ένα γαλλικό Άτλαντα. Εκεί από πάνω του καθόμουν ώρες να βλέπω τις ζωγραφιές που για μένα αντιπροσώπευαν το "άγνωστο". Ακόμη δεν μου 'χει φύγει απ'το νου η πρώτη ζωγραφιά του βιβλίου. Παρουσίαζε ένα αγόρι σκαρφαλωμένο απάνω στο βέλος μιάς γοτθικής εκκλησίας. Από κάτω του ήταν το πανόραμα μιάς μεγάλης πόλης που λέγονταν Στοκχόλμη. (Έτρεμα, βλέποντάς το τόσο ψηλά, μην πέσει και σκοτωθεί, κι όμως δεν έβγαζα τα μάτια μου από πάνω του και φανταζόμουν τον εαυτό μου εκεί απάνω- μ' έρχοταν ίλιγγος.) Γιατί άραγε αυτή η εικόνα τόσο να με τραβούσε; Ίσως γιατί είχα μια αμυδρά ιδέα για τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, αλλά για τη Στοκχόλμη δεν είχα καμιά ιδέα. Το ότι υπήρχε ένα τέτοιο μέρος που πρίν ούτε το ήξερα, και σ' αυτό το μέρος παιδιά σαν και μένα, ή μάλλον σαν εκείνα στα οποία ήθελα να μοιάσω, μου φαίνονταν αν όχι βέβαια αδύνατο, τουλάχιστο απίστευτο, και με ενοχλούσε και έθιγε το φιλότιμό μου σαν ένα σκάνδαλο. Όπως κι αν έχει το πράμα, τη θέα της Στοκχόλμης δεν τη χόρταινα, και σαν τις είχα δει όλες τις άλλες ζωγραφιές και τις είχα καλοεξετάσει, πάλι γύριζα στο πρώτο φύλλο - στη Στοκχόλμη. (Ίσως και το βιβλίο να είχε εκδοθεί εκεί, και για τούτο ο συγγραφέας να την προτίμησε και να την έβαλε πρώτη;)
"Το χαλί όπου παίζαμε ήτανε κόκκινο" Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Ίκαρος 2004 ".

Δε θα μπορούσα παρά να μοιραστώ αυτές τις γραμμές του ζωγράφου για το ταξίδι. Για πολλούς λόγους. Για το ταξίδι του τίτλου πρώτα-πρώτα: ένα ταξίδι στην παιδική ηλικία όλων μας.
Για το ταξίδι της φαντασίας. Για το ταξίδι της Τέχνης που είναι Μία κι απλώς η φόρμα της κάθε φορά αλλάζει κι άλλοτε τη λέμε στίχο, άλλοτε χρώμα, άλλοτε κίνηση ή μουσική, γέλιο ή δάκρυ, αναστεναγμό ή αγκαλιά.