Χρόνια καλά, όχι από συνήθεια...

Πρόταση

Δεκέμβρης ‘08
Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη, Βόλος, Γιάννενα, Κέρκυρα ...Ελλάδα

Η νέα γενιά ζει μέσα στην ανασφάλεια και την απόγνωση. Πνιχτές οι φωνές των νέων χρόνια τώρα δεν κατάφεραν να γίνουν συνειδητοποιημένος λόγος. Η αμφισβήτηση έγινε οργή, οι «αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα», όπως γράφει στην Αμοργό του ο Νί-κος Γκάτσος, κι εμείς ελπίζουμε να βρουν οι πνιχτές φωνές δίοδο και να μπορέσουν επιτέλους να ακουστούν.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί, οι καλλιτέχνες, οι γονείς, οι πολίτες που δουλεύουμε και ζούμε κοντά στους νέους, ας βρούμε τους τρόπους εκείνους που είναι απαραίτητοι για να εκπληρωθεί η πρωταρχική μας υποχρέωση απέναντί τους: η εμψύχωσή τους, ώστε να μπορέσουν να αρθρώσουν λόγο δημιουργικό, λόγο δυνατό, λόγο που θα εκφράζει τις ελπίδες και τα όνειρά τους.

Και σε καιρούς όπως οι σημερινοί, παρά τις ασφυκτικές συνθήκες της ζωής μας και του σχολείου, ας εστιάσουμε σε αυτό και μόνο σε αυτό που είναι δικαίωμα και ευθύ-νη μας: ας ενώσουμε τις φωνές μας και ας διεκδικήσουμε όλοι με θάρρος κι επιμονή έναν κόσμο χωρίς βία και κατάχρηση εξουσίας, με κοινωνική δικαιοσύνη και τις ίδιες δυνατότητες για όλους.

O ευτελισμός της πολιτικής ζωής και η επικράτηση αμφίβολων κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών πρακτικών χρόνια τώρα συσσώρευσε αυτή την ανασφάλεια και απόγνω-ση και των νέων αλλά και τη δική μας.

Αλλεπάλληλα «γιατί» μάς απευθύνονται από τα παιδιά και τους νέους καθημερινά για τον κόσμο που τους κληροδοτούμε. Η ώρα της σιωπής έχει τελειώσει. Ας προ-σπαθήσουμε όλοι μαζί να βαδίσουμε δημιουργικά προς έναν ανθρώπινο κόσμο. Ας προστατέψουμε τις ζωές και τα όνειρα των παιδιών μας.


Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση

Χωρίς λόγια

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Θεσσαλονίκη, προχωρημένο φθινόπωρο '08

Pessoa-Cavafy

Μόλις γύρισα.
Ένα μικρό κέρασμα.

ΕΔΩ

Καβάλα: Η «περίεργη πόλις»

Τέσσερα γράμματα.
Στιγμές και σκέψεις. Πολύτιμη επικοινωνία ανάμεσα σε δυο ανθρώπους 44 χρόνια πριν. Πριν από τα κινητά και το διαδίκτυο. Ένα –δυο χρόνια πριν έμπαιναν οι πρώτες τηλεφωνικές συνδέσεις στα σπίτια μας, στην επαρχιακή μας πόλη. Θυμάμαι τον ήλιο να καίει τις πλάκες του πεζοδρομίου έξω από τον «Αστέρα» εκείνο τον Ιούλιο. Είναι από τις πρώτες μου μνήμες με το χεράκι μου μέσα στο χέρι της γιαγιάς μου. Τότε που γεννιόταν το φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου, ένα σχολείο για τη γενιά μας στην Ανατολική Μακεδονία. Οι αναφορές σε πρόσωπα θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους αναμνήσεων.




ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΓΕΡΗΣ
Καβάλα: Η «περίεργη πόλις»
του Νίκου Εγγονόπουλου.
Άνθρωποι και κτίρια υπό το βλέμμα
του υπερρεαλιστή ζωγράφου και ποιητή
Την τελευταία φορά που βρέθηκα για υπηρεσιακούς λόγους στην πόλη
της Καβάλας ήταν στις 21 Ιουλίου 2000. Χρειάσθηκε μια μικρή
βόλτα στους δρόμους της, κοιτώντας στις πόρτες και τις βιτρίνες των κα-
ταστημάτων, για να διαπιστώσω ότι αυτή τη μέρα άρχιζε στην παραλία
η 2η έκθεση βιβλίου. Η αφίσα της Έκθεσης ήταν εύγλωττη: «Δημοτική
Βιβλιοθήκη Καβάλας – 2η Έκθεση Βιβλίου – 21 έως 30 Ιουλίου 2000.
Όμως την προσοχή μου κέντρισε το ζωγραφικό έργο του μεγάλου
των υπερρεαλιστών (Ζωγράφου και Ποιητή) Νίκου Εγγονόπουλου που
κοσμούσε την αφίσα. Ήταν ο πίνακας με τίτλο «Στο κατάστρωμα των κα-
ραβιών». Εύστοχη επιλογή μια και όλη η πόλη μοιάζει να είναι χτισμένη
στο κατάστρωμα ενός καραβιού. Στην άκρη αριστερά του έργου ο Τζιάκομο
Καζανόβα, στην άλλη άκρη, δεξιά, ο Ισίδωρος Ducasse, κόμης Λωτρεαμόν
με πτηνόμορφο πρόσωπο, πίσω η θάλασσα, κάποιο κατάρτι με σημαία, τα
πανιά, τα σύννεφα και ο κόμης πάντα με το βιολί και το δοξάρι στα χέρια
μπροστά από το βαρέλι. Στη μέση η γυμνόστηθη γυναίκα με το μισοκρυμέ-
νο πρόσωπο και το θεατρικό φόρεμα της.
Ο συνειρμός ήταν αυτόματος: Ο Εγγονόπουλος πέρασε κάποτε από την
Καβάλα, σκέφθηκα και όταν μετά από λίγο βρέθηκα συντροφιά με τους
οργανωτές της Έκθεσης τους υποσχέθηκα να τους αποστείλω τη σχετική
βιβλιογραφία. Πηγή μου το βιβλίο ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ «…και σ’
αγαπώ παράφορα» από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ (1993), στο οποίο παρατίθε-
νται οι επιστολές του Νίκου Εγγονόπουλου προς τη σύζυγο του Λένα.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος σκηνογράφος – ενδυματολόγος του ΙΠΠΟΛΥ-
ΤΟΥ που ανέβαζε το ΚΘΒΕ το 1964 στο αρχαίο θέατρο των ΦΙΛΙΠΠΩΝ
στέλνει από την Καβάλα στην σύζυγο του τέσσερις επιστολές με ημερομη-
νίες:
27/5/1964 (αυτή η επιστολή στάλθηκε στην Αθήνα, από την Καβά-
λα)
11/7/1964 (από την Καβάλα προς Πρέβεζα, όπου είχε μεταβεί για
διακοπές η κα Λένα Εγγονοπούλου)
Από την Καβάλα προς Πρέβεζα εστάλησαν και οι επιστολές με ημερο-
μηνίες 15/7/1964 και 16/7/1964.
Στην πρώτη επιστολή ο Νίκος Εγγονόπουλος αρχίζει με την φράση:
«Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, όπως τα παραμύθια». Και λίγο πιο κάτω
περιγράφει την Καβάλα, έτσι όπως μόνο εκείνος γνώριζε να την περιγράφει:
«…Η Καβάλα είναι μια περίεργη πόλις. Ανεβαίνεις σε μια κορφή βουνού.
Μόλις φτάσεις στην κορφή κατεβαίνει τ’ αυτοκίνητο από ιλιγγιώδεις
κορδέλες: στους πρόποδες του βουνού είναι αμφιθεατρικά χτισμένη η πόλη.
Έχει όλο λόφους χτισμένους. Στον πιο ψηλό είναι ένα κάστρο. Πάνω απ’
όλα αυτά περνά ένα ρωμαϊκό υδραγωγείο, τεράστιο. Το ξενοδοχείο είναι
καλό, «Αστέρας». Απ’ την μπαλκονόπορτα ζήτησα να βλέπω προς το «Ιμα-
ρέτ».1 Μπρος στην πλατεία είναι το μνήμα της μάνας του Μωχαμέτ Άλη.
Τώρα που επιστρέφαμε, ευτυχώς ο Καραντινός πήγε να συναντήσει κάποιο
παλιό συμμαθητή του. Επωφελήθηκα και συνέχισα μέχρι το «Ιμαρέτ».
Μέσα στη νύχτα είτανε φαντασμαγορικό. Μπήκα μέσα. Καταπληκτικό.
Στοές και οντάδες και βρύσες. Ρώτησα. Ο Νάσερ δεν ενδιαφέρεται πια, το
εγκατέλειψε, και τώρα στεγάζονται φτωχοί. Οι καπνοδόχες άχρηστες στα
μαγερειά. Δεν γίνεται πια το φημισμένο πιλάφι των «που είμουνα και που
βρέθηκα»…»
*
Στην επιστολή της 11/7/1964 ανακοινώνει στη σύζυγο του ότι διαμέ-
νει στο ξενοδοχείο ΠΑΝΟΡΑΜΑ. Προσπαθεί στα γεύματα να είναι μόνος
αποφεύγοντας τους άλλους συντελεστές της παράστασης – ακόμη και τον
Σωκράτη Καραντινό, τον σκηνοθέτη, και επωφελείται της φασαρίας που
γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις που κατατίθενται πολλές προτάσεις για
την επιλογή της ταβέρνας:
«…Κι’ έτσι και τραβώ σε μιαν άλλη ταβέρνα, μυτιληναίικια, πιο πα-
ραθαλάσσια, που είναι πολύ πιο συμπαθητική, έχει ψαρικά και χόρτα.
Κρασί γιόκ. Και κεί έρχεται και με βρίσκει ο ποτέ μαθηματικός και νυν
καπνέμπορος Πετρίδης, που ζει μόνος εδώ, στο ίδιο ξενοδοχείο με μένα. Έχει
κλείσει το σπίτι του, γιατί φαίνεται πως η γυναίκα του, μαζί με το παιδί
τους, μένει ή στην Αθήνα ή σε κάποιο βουνό. Δεν τον ρώτησα περισσότερο,
γιατί μοιάζει στενοχωρημένος. Πάντως είναι ευγενικός, μιλά λίγο, σοβαρά,
και σωπαίνει «tres a propos”…”
*
Στην επιστολή της 16/7/1964 ο Εγγονόπουλος είναι προβληματισμέ-
νος γιατί θα υποχρεωθεί να κάνει αβαρίες τροποποιώντας τα αρχικά του
σχέδια για τα κοστούμια της παράστασης:
1 Σημείωση του Δ. Δασκαλόπουλου που έχει την φιλολογική επιμέλεια u964 του βιβλίου:
«Ιμαρέτ»: Μνημειακό κτίσμα της Καβάλας, χτισμένο το 1817 από τον Μωχάμετ Άλι. Προ-
οριζόταν για πτωχοκομείο και ιεροδιδασκαλείο. Κατά μαρτυρία της Λένας Εγγονοπούλου, ο
ποιητής το αποκαλούσε «τεμπελχανείο».
«…Έχω ν’ αντιμετωπίσω όχι μόνο την ανικανότητα της ράφτρας αλλά
και την κακή θέληση των ηθοποιών. Ο φουκαράς ο Καραντινός ενθουσιώ-
δης, αλλά δεν βοηθά, γιατί δεν τα καταφέρνει να επιβληθεί…»
Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Εγγονόπουλος έχει να αντιμετωπίσει και μια
«πρες κόνφερανς» με ντόπιους δημοσιογράφους. Μετά το πέρας της συνέ-
ντευξης ακολούθησε γεύμα.
«…Είτανε κάτι το αρκετά οδυνηρό, μ’ όλους αυτούς τους χοντρανθρώ-
πους. Εξαίρεση κάπως ο καθηγητής Λαλένης, τύπος «δασκάλου» του
Θεού, που λεν. Δεν έλειπε και ο κακεντρεχέστατος εκείνος συγγραφεύς του
άρθρου, το θυμάσαι, ντόπια ποιητική δόξα, που δε φτάνει ότι είναι τρομερά
κοντός, αλλά και ανόητα ζηλόφθονος και… ζαχαροπλάστης το επάγγελμα.
Ναι, αυτουνού ναι, του είναι απαραίτητη η ψυχανάλυση.
Χτες το απόγευμα που ξεκινούσαμε για τους Φιλίππους, καθώς το προ-
αισθανόμουνα ότι θα μέναμε πολύ αργά. Πρόλαβα και αγόρασα δέκα δραχ-
μών φουντούκια, όπου δω είναι πολύ φρέσκα και πολύ καλά. Φουντούκια
καβουρδισμένα. Επιστρέψαμε στις 2. Την υπόλοιπη νύχτα εκρίθηκα: που να
κλείσω μάτι με το έρμο το στομάχι που έχω και με τα φουντούκια…»
Βέβαια η τελευταία παράγραφος δεν είναι έξω από την ιδιοσυγκρασία
του Εγγονόπουλου που απεχθάνονταν τις συνεντεύξεις και τις φωτογρα-
φίες. Στους δημοσιογράφους απαγόρευε να κρατούν μαγνητοφωνάκι όταν
τους μιλούσε και οι φωτογραφίες του που έχουν δει το φως της δημοσιό-
τητας είναι ελάχιστες. «Αρνήθηκε να προβεί σε «δηλώσεις» εξηγώντας
πόσο άχρηστες θα ήσαν και μάταιες» γράφει ο Απ. Σπανοβασίλης στο
«ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΑΪΡΟΥ» (22/2/1954). «Είμαστε οι πρώτοι δημοσιογράφοι
που παραβιάζουμε το άβατο του εργαστηρίου του, εδώ και πολλά χρόνια»
διαβάζουμε σε κείμενο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» της 17/9/1976 που
υπογράφουν οι Γ. Λιάνης και Φ. Πετραλιά.
«Αν και τον κουράζει ο θόρυβος που προκαλεί μια συνέντευξη, ο Εγγονό-
πουλος, δέχθηκε μια συζήτηση…» γράφει ο Α. Δεληγιάννης στο «ΒΗΜΑ»
της Κυριακής 6/1/1980. Στη Φρίντα Μπιούμπη όταν προσπαθεί να του
πάρει μια συνέντευξη της απαντά: «Με τιμάτε σας ευχαριστώ, αλλά όχι
αμέσως. Αφήστε να περάσει λίγος καιρός» «ΙΚΟΝ» (τεύχος 7 – Καλοκαίρι
1981). Αλλά και ο Θοδωρής Μανίκας θα σημειώσει στο «ΒΗΜΑ» (Κυ-
ριακή 5/11/1995): «Την άνοιξη του 1981 χάρη στις καλές προσπάθειες
της κας Ελένης Εγγονοπούλου είχα την ανέλπιστη για έναν u957 νεαρό δημοσι-
ογράφο ευκαιρία να με δεχθεί στο εργαστήριο του ο Νίκος Εγγονόπουλος
για μια συνομιλία».
Θυμάμαι κι εγώ με πόση χαρά η σύζυγος του με έδειχνε πριν από δυο,
τρία χρόνια μια σπάνια φωτογραφεία του Εγγονόπουλου με τον Κόντογλου,
ντυμένοι καλόγεροι που τραβήχτηκε στο Άγιο Όρος πριν από χρόνια και
η οποία κοσμούσε τις σελίδες ενός βιβλίου, για τον δεύτερο, που μόλις είχε
κυκλοφορήσει.
Αλλά μια και αναφερθήκαμε στη δύσκολη επαφή του Εγγονόπουλου με
τους δημοσιογράφους παραθέτω εδώ ένα απόκομμα εφημερίδας που έστειλε
στη σύζυγό του με την επιστολή 11/7/1964. Το κείμενο δημοσιεύθηκε
στις 10 Ιουλίου 1964 στην εφημερίδα της Καβάλας «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ»
με τίτλο: «Δια την τραγωδίαν Ιππόλυτος. Ήρχισεν η κατασκευή του σκη-
νικού εις το αρχαίον θέατρον των Φιλίππων. Ομιλεί ο ποιητής και ζωγρά-
φος κ. Νίκος Εγγονόπουλος δια το αριστούργημα του αρχαίου τραγικού
Ευριπίδη».
Ο Εγγονόπουλος και η Εφημερίδα είναι άψογοι. Διαβάζουμε από τις
σημειώσεις του Φιλολογικού Επιμελητή:
Το κείμενο του αποκόμματος έχει ως εξής:
«Εν τω μεταξύ, με την άφιξιν εις Καβάλαν του εξαιρέτου ποιητού και
ζωγράφου κ. Νίκου Εγγονόπουλου, ο οποίος ως γνωστόν φιλοτεχνεί το
σκηνικόν και τα κοστούμια του έργου, ήρχισε συστηματικώς η κατασκευή
του σκηνικού εις το θέατρον των Φιλίππων. Ο κ. Εγγονόπουλος ευρίσκεται
σε συνεχή συνεργασία μετά του κ. Σ. Καραντινού δια την ρύθμισιν όλων
των λεπτομερειών της κατασκευής και της ζωγραφικής εμφανίσεως του
σκηνικού. Χαρακτηριστικόν του πνεύματος που διέπει την εργασίαν του κ.
Ν. Εγγονόπουλου είναι η εξής δήλωσις του σχετική με τον Ιππόλυτον, την
οποίαν ο εκ των κορυφαίων νεοελλήνων ποιητών είχεν την καλωσύνην να
μας κάνει:
«Η Φαίδρα του Ιππολύτου έχει τη χάρη της πικροδάφνης. Ο Ιππόλυτος
έχει τον τίτλο «στεφηφόρος», όχι γιατί φορεί στεφάνι, αλλά γιατί φέρνει,
«φέρει», στεφάνι στην Άρτεμη. Το στεφάνι το φορά ο Θησεύς, χλωρό στε-
φάνι, χρυσό, που το πετά σαν ακούει το άγγελμα της συμφοράς του. Τούτο
το έργο του Ευριπίδη είναι ένα από τα πιο τέλεια (καταπληκτικά τέλειο)
αριστουργήματα θεατρικής δημιουργίας και συνθέσεως. Τι άφταστο, τι
έξοχο θεατρικό παιχνίδι. Προσέφερα μ’ όλη μου την καρδιά τη δουλειά μου
για την πραγματοποίηση του Ιππολύτου στους Φιλίππους κι η χαρά μου
είναι μεγάλη που συνεργάζομαι με τον φίλο μου Σωκράτη Καραντινό, στο
πρόσωπο του οποίου, τι σπάνιο, η αισθητική γίνεται ένα με την ηθική»».
Ο ποιητής στην Καβάλα, 1964 - Ν. Εγγονόπουλος

"La Loreley" Guillaume Apollinaire

Άνοιξε ωραία και μεγάλη κουβέντα η φίλη μας η Αγγέλα για την Ποίηση, για την κοπιαστική δουλειά που αυτή προστάζει και για τους "κανόνες" που θα πρέπει να σεβαστεί ο ποιητής αλλά και ο αναγνώστης που θέλει να μετέχει. Τι γίνεται όμως με τη μεταφορά της ποίησης από τόπο σε τόπο (μετάφραση) αλλά και στο χρόνο (διαδοχικές μεταφράσεις με μικρή η μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους); Για τις άλλες μορφές τέχνης τα πράγματα μοιάζουν πιο ξεκάθαρα: ανάμεσα στο εικαστικό έργο και το θεατή του δεν είναι απαραίτητος ο τεχνοκριτικός ούτε ανάμεσα στον βιολονίστα και τον ακροατή του ο δάσκαλος του ωδείου.Με τη βοήθεια των συνδέσμων 1 και 2 και της ....άθλιας φωτογραφίας αφιερώνω την ανάρτηση αυτή στηνΑγγέλα

ενα (πολιτικό::) παραμύθι

Η ιστορία μας ξεκινά από το Περού, αυτή την ορεινή χώρα στα υψίπεδα των Άνδεων. Από τη χώρα αυτή λοιπόν έλκει την καταγωγή του ο Μύκης. Στα χέρια μας έφτασε κλεισμένος μέσα σε γυάλινο βάζο και αφού προκάλεσε γέλια και χαχανητά στην παρέα, γκριμάτσες αηδίας στα πρόσωπα, βρέθηκε επιτέλους κάποιος να τον … υιοθετήσει. Διανυκτέρευσε μέσα στο βάζο του στο αυτοκίνητο και την επόμενη μέρα ξεκινά το ταξίδι του για τη Θεσσαλονίκη, η Αθήνα βλέπετε δεν στάθηκε πολύ φιλόξενη γι’ αυτόν. Όπως περνούσε έξω από την Αμερικανική πρεσβεία τα ινδιάνικα γονίδια του αναταράχτηκαν, θυμήθηκε την γενοκτονία των ινδιάνων συμπατριωτών του, την εξώθηση μιας ολόκληρης φυλής στο αλκοόλ και στο περιθώριο, θυμήθηκε τις επεμβάσεις και τις χούντες στους γειτονικούς λαούς. Είχε ακούσει κάποτε για κάποιον ομόηχο του, Μίκης κι αυτός, ψηλός με σγουρά μαλλιά και έμπνευση, πόσο θα ήθελε να του μοιάζει! Αυτόν κανένας δεν τον κορόιδευε, κανένας δεν θα μπορούσε να τον φυλακίσει μέσα σε ένα γυάλινο βάζο. Έπρεπε να κάνει κάτι εντυπωσιακό. Μια κίνηση με ιδιαίτερη σημασία, κάτι που θα τον ανέβαζε στην εκτίμηση των άλλων. Εκείνη την ώρα μια ιδέα άστραψε στο νου του, « να μπορούσε ,λέει, να γίνει χλαπάτσα και να εκτοξευθεί πάνω από την μάντρα της πρεσβείας» να προκαλούσε, λέει, τόσο πανικό στους ισχυρούς όσος πραγματικά θα τους άξιζε! Εκείνη την ώρα ήθελε να ‘χει ένα σύμμαχο για να του ανοίξει το βάζο, τα υπόλοιπα εκείνος τα ήξερε, ένας ένδοξος θάνατος θα ήταν η ευκαιρία του, ενώ τώρα 5-6 παιδιά κι’ ύστερα κοπριά στη γλάστρα. Μ’ αυτά και με ‘κείνα το αυτοκίνητο προσπέρασε και ύστερα έστριψε αριστερά την Αλεξάνδρας. Οι κουβέντες που έφταναν στ’ αυτιά του έδειχναν ανθρώπους τρυφερούς και ευαίσθητους αλλά που δεν έμοιαζαν να συμμερίζονται τις σκέψεις του.
Μετά από ένα μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα, που το πέρασε ολόκληρο στο πάτωμα του λεωφορείου με το βάζο του ερμητικά κλεισμένο ( θαρρείς και είχε μεταδοτική αρρώστια) , επιτέλους, κάποτε έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Ετσι όπως τον μετέφεραν αυτόν και το κλειστό του βάζο (είχε αρχίσει ήδη να έχει αναπνευστικό πρόβλημα μετά από τόση κλεισούρα) από το λεωφορείο στο αυτοκίνητο, πήρε το μάτι του ένα τόσο δα ποντικάκι. Θαρρείς και έκανε την πρώτη του βόλτα, Μίκυ κι’ αυτός, ομόηχος και σύντροφος στην προκατάληψη και στην αποστροφή που του έδειχναν οι άνθρωποι, καταδικασμένος να ζει κάτω απ’ τη γη, στους υπονόμους, και μόνο κλεφτά να βγαίνει στην επιφάνεια.
Μ’ αυτές τις σκέψεις για τους δυο ομόηχους συντρόφους του συνεχίζει το ταξίδι του προς το άγνωστο, μέσα από την κατσαρόλα τώρα πια. Δε βλέπει παρά το ταβάνι. Να ήταν τουλάχιστον διάφανη….μπορεί κανείς να κοιτά συνέχεια ένα ταβάνι?

Νύχτα Πρωτοχρονιάς

Ήταν σαν ραντεβού με έναν άγνωστο τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς,κάποιος περνάει από δίπλα σου και λες "Παναγιά μου,μακάρι να' ναι αυτός" και είναι.
Κάποια έφερε τα ρόδια, όλοι έφεραν τα δώρα,η αγάπη και η θαλπωρή ήταν εκεί,ελειπαν τα πυροτεχνήματα. Τά'φερα

Οι άνθρωποι γίνονται πολύ εύπιστοι πριν απ'τις εκλογές.

Πρέπει να το εκμεταλλευόμαστε αυτό.
Για να μην πείτε ότι δε σας τα έλεγα.

Ποιός ο λόγος

Αρχή της ινδίκτου,της σχολικής χρονιάς, 3 του Σεπτέμβρη με παρέα μια νέα 49 ετών ανέγγιχτη από το χρόνο. Πολύχρωμη σαν τα όνειρα.

Γυρίσαμε στην περιοχή μας, ο Caveman κι εγώ

Πρώτη έξοδος, μετά την επιστροφή μας, στο θέατρο δάσους και «Caveman». Τι να μας πει δηλαδή; Τα αυτονόητα , οι άνδρες λειτουργούν , λέει, πάντα με προσήλωση στο στόχο : ένα μήνα είχαμε σαν κολυμβητικό στόχο τις σημαδούρες που όριζαν το χώρο των κολυμβητών και των άλλων ανδρών που είχαν άλλο στόχο (τον εντυπωσιασμό με εργαλείο τα jet ski ) και τον κατακτούσαμε! Αν δεν υπήρχαν οι σημαδούρες θα έπρεπε να τις εφεύρουμε αλλιώς θα φτάναμε στον Άθωνα.
Την ανάρτηση του … caveman την είδατε. Οι άνδρες και ο στόχος. Προσήλωση στον υπολογιστή. Τι κι αν δίπλα λιάζεται μια καλλονή; Ο στόχος ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα ή τη στιγμή είναι η οθόνη.
Στην παράσταση λοιπόν – μια και λογαριάζω να ξεκινήσω τη saison με βαθύ προβληματισμό!!! Μονοπρόσωπη παράσταση δυόμισι ωρών με το αιώνιο και ποτέ εξαντλούμενο θέμα : τις σχέσεις των δύο φύλων (αν δεν την έχετε δει ψαξ’τε την) και ποια είναι αυτά που συγχρόνως μας χωρίζουν και μας ενώνουν ή μάλλον που θα έπρεπε να μας ενώνουν αλλά μας χωρίζουν. Το πνεύμα της συνεργασίας μεταξύ των γυναικών και της διαπραγμάτευσης που κυριαρχεί στις σχέσεις των ανδρών. Και άλλα και άλλα χαριτωμένα αλλά τόσο ρεαλιστικά. Είχα χρόνια να γελάσω έτσι .Ως εδώ όμως γιατί μια από τις διαφορές μας, λέει, είναι ότι οι γυναίκες λέμε πολλά και με λεπτομέρεια επειδή είμαστε « συλλέκτριες πληροφοριών». Ξαναγυρνάω στο στόχο. Για να γίνω αρεστή μετατράπηκα σε μια βραχονησίδα που επί ένα μήνα καθάριζε από τα φύκια το σχοινί από ΟΛΕΣ τις παραπλέουσες σημαδούρες.

Προσδοκία διακοπών

Ποιός ξέρει μπορεί και να με πείσω.

West and East side stories

Γεννήθηκα δίπλα στη via egnatia

Αντιφώνηση:

Ο αριστερός ψάλτης απαντά στο δεξιό

Eκεί στη Σύρα δεν είχα έρωτες και τέτοια γιατί ήμουνα μικρός. Mέχρι δεκαπέντε δεκαέξι χρονού δεν είχαμε τέτοια. Παίζαμε με τα κοριτσόπουλα αυτά, τα πειράζαμε, όχι όμως να τα χαδέβουμε, να τα φιλάμε. Eδώ που ήλθα στην Aθήνα δεκαεφτά δεκαοχτώ χρονώ, αμέσως έπεσα σ’ έρωτα στην πρώτη μου τη γυναίκα. Aυτή την πήρα απ’ αγάπη.
Στη Σύρα θυμάμαι μια κοπέλα. Δεν ξέρω αν αυτή η κοπέλα ενδιαφερότανε γιατί δεν υπήρχε πονηρία, όπως τώρα μερικοί που παίρνουνε μικρές, τις κάνουν, τις χαδεύουνε. Aυτά τα πράματα δεν τα ’κανα εγώ εκεί. Mια φορά που την έβλεπα, δεν ήταν κορίτσι να τρέχει μέσα στη μέση στους δρόμους και να κάνει και να δείχνει. Aυτή λοιπόν από κείνα τα χρόνια έφυγε και πήγε στη Σαντορίνη κι έγινε καλόγρια. Eκλείστηκε σε μοναστήρι κι έγινε καλόγρια να πούμε, μέχρι τώρα που ’μαι γω εξήντα πέντε χρονώ κι αυτή αν ήτανε μεγαλύτερη εξήντα εφτά, αν ήτανε μικρότερη εξήντα δύο. Έκτοτε εχάθηκε. Tα ’χασα τα ίχνη της γυναίκας. Δεν τη ξαναείδα. Ήταν μια κοπέλα ωραία, αλλά γω ήμουν μικρός ακόμα, δεν είχα τέτοιες τάσεις για έρωτες ακόμα. Kι αυτής της μίλαγα γιατί πήγαινε στο σχολείο. Ήταν καλή μαθήτρια. Σε άλλο σχολείο, στων κοριτσιώνε. Eγώ πήγαινα στ’ αγόρια. M’ αγαπάγανε κι από το σπίτι τους όταν ήμουνα μικρός, από την οικογένειά της. O πατέρας της είχε ένα μαγαζί μανάβικο χονδρικής πωλήσεως όπου ερχόνταν και παίρνανε απ’ τα χωριά. Kαι δούλευε ο πατέρας μου και του ’κανε κοφίνια μέρες, μήνες, καιρούς, χρόνια. Kαι παίρναμε τα λεφτά τους. Kαι μας αγαπάγανε και η γυναίκα του, μία γυναίκα καλή που είχε, η Mυκονιάτισσα τη λέγανε. Eίχε και τρεις κόρες μεγάλες, τέσσερες με την καλόγρια, τι οποίες τις γνώρισα. Aυτές είχαν παντρευτεί όταν ήμουν εκεί πέρα. Aλλά δυστυχώς έχουν πεθάνει οι άντρες τους έμαθα όταν ήμουν στη Σύρα. Kι έκτοτε εγώ ακόμα αυτό το πράμα το θυμάμαι. Eίναι μες το νου μου αυτή η καλόγρια η Pοζίνα. Kι έπειτα πήγαινα στα νησιά για να παίξω, να τραγουδήσω, όμως στη Σαντορίνη εκεί δεν πήγα. Aν επήγαινα να ρωτούσα, άραγε θα την έβρισκα αυτή την κοπέλα;



(από το βιβλίο: Mάρκος Bαμβακάρης, Aυτοβιογραφία, Eκδόσεις Παπαζήση, 1978)

παρασκήνια

Τι δεν θα δείτε από την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου.
Το πρόγραμμα του για αύριο:Απονομή βραβείων σε διαγωνισμό χορού.
Aπονομή επάθλων σε γενναίους κολυμβητές
Απονομή επάθλων σε οδοιπόρους(?)

Λοιπόν ήρθε η ώρα των αποτελεσμάτων, το έπαθλο από την αρχή αναφέρετε με σαφήνεια (διακοπές στη Βραχονησίδα) Παρά τη βοήθεια του ρουφ…. σας …ας τα πάρουμε ένα προς ένα.
1. Τα μουσεία φυσικά και δεν τα βαριέμαι, παρ’ όλο που πολλές φορές δεν είναι καλοστημένα βλέπω με ευχαρίστηση όσα εκτίθενται σ’ αυτά
2. Τα αστυνομικά θρίλερ δεν μου αρέσουν καθόλου, ούτε και οι ταινίες τρόμου, δεν είδατε πως ότι πιο τρομακτικό επέλεξα ήταν ο καραγκιόζης τρομοκράτης; Μέχρι τόσο είναι οι αντοχές μου στο είδος.
3. Το ταγκό το λατρεύω αλλά δυστυχώς μόνο να το βλέπω, δεν έχω τολμήσει ποτέ να χορέψω και αν δοκιμάσω ξέρω πως θα είμαι μια κατηγορία κάτω από την κατηγορία «αγγούρι» που ανέφερε η meryl
4. Και μας έμειναν τα ψάριαααα…λοιπόν εδώ βρίσκεται η αλήθεια! Μου αρέσει πολύ να τα καθαρίζω, θα μπορούσα να δουλεύω σε ψαροταβέρνα χωρίς αμοιβή, ίσως είναι γονιδιακό το αίτιο γιατί έχω και έναν πρώτο ξάδελφο δικηγόρο παρ’ Αρείω πάγω που όταν έχουν ψάρια στο σπίτι, κλείνει το γραφείο του για να πάει να τα καθαρίσει. Κάποιος είπε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…σοφή κουβέντα.
Όπως καταλαβαίνετε νικητής δεν υπάρχει (όπως σ’ όλους τους σοβαρούς διαγωνισμούς οι συμμετοχές κρίνονται, δυστυχώς, κατώτερες των προσδοκιών) δίνεται όμως έπαινος στη Meryl γιατί έστω «ακροθιγώς» πλησίασε στη σωστή απάντηση. Εν ευθέτω χρόνω θα σας δώσω άλλη μια ευκαιρία. Πολλά φιλιά και ένα δώρο

Παιχνίδι εξυπνάδας...

1.Μ'αρέσει να τα
2.Τρελαίνομαι να χορεύω
3.Βαριέμαι αφάνταστα τα
4.Μ'αρέσουν τ' αστυνομικά

Βρείτε την μία και μοναδική αλήθεια αλλά με σκεπτικό παρακαλώ, ο νικητής κερδίζει διακοπές στη βραχονησίδα. Τα αποτελέσματα σε μια βδομάδα (έχουμε και εξετάσεις).Παράταση δε θα δοθεί!

Αντίδωρο

Νερά και χώματα και άλλα πολλά

Σ' ένα κάκτο τι να γράψεις;

Αντί χειρογράφου για το οποίο επιφυλάσσομαι. Εδώ η κουβέντα καλά κρατεί για το αν τα κλασικά έργα πρέπει ή δεν πρέπει να ανεβαίνουν στο θέατρο. Ο κάκτος βγάζει λουλούδια περισσότερα απ' το μπόϊ του. Εγώ αγκάθια.

Ανδρος 2008

Tι να προσθέσει κανείς στις γραμμές του Εμπειρίκου? Ως βραχονησίδα αισθάνομαι οτι αναβαπτισθηκα.

Το χαλί όπου παίζαμε ήτανε κόκκινο

Μερικούς μήνες αργότερα, στη γιορτή μου, μου δώσανε για δώρο ένα γαλλικό Άτλαντα. Εκεί από πάνω του καθόμουν ώρες να βλέπω τις ζωγραφιές που για μένα αντιπροσώπευαν το "άγνωστο". Ακόμη δεν μου 'χει φύγει απ'το νου η πρώτη ζωγραφιά του βιβλίου. Παρουσίαζε ένα αγόρι σκαρφαλωμένο απάνω στο βέλος μιάς γοτθικής εκκλησίας. Από κάτω του ήταν το πανόραμα μιάς μεγάλης πόλης που λέγονταν Στοκχόλμη. (Έτρεμα, βλέποντάς το τόσο ψηλά, μην πέσει και σκοτωθεί, κι όμως δεν έβγαζα τα μάτια μου από πάνω του και φανταζόμουν τον εαυτό μου εκεί απάνω- μ' έρχοταν ίλιγγος.) Γιατί άραγε αυτή η εικόνα τόσο να με τραβούσε; Ίσως γιατί είχα μια αμυδρά ιδέα για τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία, την Τουρκία, τη Βουλγαρία, αλλά για τη Στοκχόλμη δεν είχα καμιά ιδέα. Το ότι υπήρχε ένα τέτοιο μέρος που πρίν ούτε το ήξερα, και σ' αυτό το μέρος παιδιά σαν και μένα, ή μάλλον σαν εκείνα στα οποία ήθελα να μοιάσω, μου φαίνονταν αν όχι βέβαια αδύνατο, τουλάχιστο απίστευτο, και με ενοχλούσε και έθιγε το φιλότιμό μου σαν ένα σκάνδαλο. Όπως κι αν έχει το πράμα, τη θέα της Στοκχόλμης δεν τη χόρταινα, και σαν τις είχα δει όλες τις άλλες ζωγραφιές και τις είχα καλοεξετάσει, πάλι γύριζα στο πρώτο φύλλο - στη Στοκχόλμη. (Ίσως και το βιβλίο να είχε εκδοθεί εκεί, και για τούτο ο συγγραφέας να την προτίμησε και να την έβαλε πρώτη;)
"Το χαλί όπου παίζαμε ήτανε κόκκινο" Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας. Ίκαρος 2004 ".

Δε θα μπορούσα παρά να μοιραστώ αυτές τις γραμμές του ζωγράφου για το ταξίδι. Για πολλούς λόγους. Για το ταξίδι του τίτλου πρώτα-πρώτα: ένα ταξίδι στην παιδική ηλικία όλων μας.
Για το ταξίδι της φαντασίας. Για το ταξίδι της Τέχνης που είναι Μία κι απλώς η φόρμα της κάθε φορά αλλάζει κι άλλοτε τη λέμε στίχο, άλλοτε χρώμα, άλλοτε κίνηση ή μουσική, γέλιο ή δάκρυ, αναστεναγμό ή αγκαλιά.

Το ¨αδύνατο" ταξίδι

Oύτε το ταξιδι ούτε η οδοιπορία είναι πια δυνατά.Ο ταξιδευτής και ο οδοιπόρος χάθηκαν.Το είδος του ανθρώπου που ταξίδευε και οδοιπορούσε εξαφανίστηκε.Οι ρήσεις που τον διατηρούσαν και θεσμοθετούσαν την ύπαρξή του ηχούν, αλλά δεν έχουν νόημα.Τι πάει να πει πια ο λόγος του Ευαγγελίου για ασθενείς και οδοιπόρους? Τι πάει να πει ο στίχος του Ισπανού ποητή Αντόνιο Ματσάδο Οδοιπόρε,δεν υπάρχει μονοπάτι Το μονοπάτι φτιάχνεται οδοιπορώντας. Σε ποιόν μπορεί να ειπωθεί η ευχή καλή στράτα...

Κανείς θαλασσοπόρος ή εξερευνητής ή κοινός ταξιδιώτης,προσκυνητής δεν μπορεί να στοχάστηκε τέτοια εξέλιξη. Γιατί το ταξίδι,στον ίδιο βαθμό περίπου με την οδοιπορία,ήταν μια συνέχής ανακάλυψη μέσα στον πλανήτη μας. Δεν υπήρχε η φωτογραφία,ηταινία,η απεικόνιση για να σε βοηθήσει. Αν ήθελες να δεις (και το ταξίδι είναι πρώτα βλέμμα) ,έπρεπε να πας εσύ ο ιδιος. Κανείς δεν έκανε το ταξίδι για σένα,ώστε να σου το φέρει στο σπίτι σου. Το πολύ πολύ,κάποιο βιβλίο σε πληροφορούσε,υποκαθιστώντας το βλέμμα με το λόγο. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως το ταξίδι ειναι σύγχρονο της εποχής του βιβλίου,τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σύνολο των νέων χρόνων.

Φ. Δ. Δρακονταειδής ( περ. Το Δέντρο τ.31-32 )

Μια μικρή-μεγάλη κατάθεση στον προβληματισμό για τη γλώσσα

" Ήστεκα πάνω, μονάχη μου και συλλοούμουνα. Όσο ημεγάλωνα, τόσο θυμούμουνα τα παλαία, τη μάνα μου και την πατρίδα μου."
"...ήπιασα το τετράδιο που μου 'χε φέρει δώρο ο ανεψιός μου από τη Βενετία, τότες που ήπηε με το "Τέτη" καπτάνιος. Μου 'χε πεί τότες δα "εδώ μέσα θεία ,να γράψεις τη ζωή σου, να τη διαβάζουνε τα εγγόνια σου, να μάθουνε ποιά ήσουνε"....κι όπως στεκόμουνα απέναντι στη θάλασσα, ηρχίνησα να γράφω τη ζωή μου"

Καδιώ Κολύμβα " η Πάνω Μεριά του κόσμου" εκδόσεις Αρμός